MDMA jest prezentowany jako środek potencjalnie przyspieszający psychoterapię, dzięki szczególnemu oddziaływaniu na emocje i strukturę Ja. Pozytywne efekty obejmują euforyczny nastrój, zmniejszenie barier w komunikacji i bliskości fizycznej, zaufanie, przyjazność i otwartość, wyższą empatię poznawczą i emocjonalną, mniejsze zaabsorbowanie Ja, a także zmniejszenie lęków i bólu psychicznego, a co za tym idzie – słabszą tendencję do używania mechanizmów obronnych. Te własności mogą być wykorzystane w terapii indywidualnej m.in. osób cierpiących na PTSD dzięki większej łatwości w emocjonalno-poznawczym przetworzeniu i domknięciu sytuacji traumatyzujących jako elementu przeszłości. Terapeuci zauważali także znaczny potencjał użycia substancji w terapii relacyjnej, gdzie, prócz zmniejszenia obron i lęków, szczególną rolę może odgrywać bardziej otwarta komunikacja, lepszy dostęp do własnych emocji oraz zwiększona zdolność do współodczuwania i przyjęcia cudzej perspektywy. 

W prezentacji przedstawię bliżej zakładany mechanizm psychofizjologiczny działania MDMA, wyniki badań oraz opisy obserwacji klinicznych terapeutycznego użycia substancji. Prezentowane badania dotyczą jedno lub dwukrotnego użycia MDMA w kontekście klinicznym. Opiszę także rekomendacje MAPS dotyczące użycia MDMA w ramach różnych rodzajów psychoterapii przy wykorzystaniu technik i metod charakterystycznych dla danego nurtu. Na koniec przedstawię niepożądane, krótko i długofalowe skutki uboczne przy użyciu terapeutycznym oraz przy rekreacyjnym powtarzanym użyciu, jak również sposoby zmniejszenia ryzyka wystąpienia tych skutków.