W ciągu ostatniej dekady rośnie zainteresowanie zastosowaniem psychodelików w terapii różnych zaburzeń psychicznych w tym również uzależnień od substancji (np. nikotyny, alkoholu, stymulantów) i zachowań (np. nałogowego grania w gry komputerowe lub hazardowe, czy nałogowego korzystania z pornografii). Uzależnienia charakteryzują się konkretnymi zmianami funkcjonowania wielu obszarów mózgu, co sprawia, że są niezwykle uporczywe oraz trudne do terapii. Badania Instytutu Zdrowia Psychicznego w USA pokazują, że skuteczność tradycyjnej terapii uzależnień mierzona zdolnością do utrzymania abstynencji przez jeden tylko rok wynosi zaledwie od 15% (w przypadku uzależnienia od heroiny) do 40% (w przypadku marihuany). W kolejnych latach po terapii jest jeszcze niższa. Dodatkowo praktyka kliniczna pokazuje, że większość osób uzależnionych rozpoczynających klasyczne metody terapii nie utrzymuje się w nich do końca. 

Czy zastosowanie psychodelików może dać osobom uzależnionym lepsze perspektywy na zerwanie z nałogiem? Czy jest to tylko chwilowy hype podtrzymywany złudną nadzieją na niewymagającą wysiłku i pracy magiczną metodę, która w ciągu kilku dni wyciągnie nas ze szponów uzależnienia? Wiele doniesień anegdotycznych osób, które próbowały przy pomocy kilku sesji z psylocybiną, czy tygodniowego obozu w Amazonii z ayahuascą, zdaje się potwierdzać potencjał psychodelików w terapii uzależnień. Jednak jaka jest trwałość takich interwencji oraz jeśli rzeczywiście one działają, to w jaki sposób możliwe jest to, aby w tak krótkim czasie odwrócić zmiany w mózgu utrwalane latami poprzez nałóg? Podczas wystąpienia zaprezentuję aktualny stan badań naukowych nad efektywnością psychodelików w terapii uzależnień  oraz przedstawię modele próbujące wyjaśnić, co dzieje się w mózgu osoby uzależnionej podczas takiej terapii.